கலைஞனும் கர்வமும்

 சில நாட்களுக்குமுன் நண்பனுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது சற்றுநேரம் செல்பேசியில் ஏதோ பார்த்திருந்துவிட்டு சட்டென்று செவிப்பொறியை நீக்கியபடி "இந்த இளையராஜா ஏன் டா இவளோ திமிரா இருக்கான்" என்றான். 

அந்த ஒருவரி நாள்முழுக்க ஒரு பதட்டத்தை கொடுத்தது. ஒரு கலைஞனை புரிந்து கொள்வதற்கு மரபார்ந்த ஒரு பயிற்சி தேவைப்படுகிறது. பாரதியாரின் வாழ்வில் நிகழ்ந்ததாக சொல்லப்படும் ஒரு சம்பவம். ஒருமுறை கடற்கரையில் நடைப்பயிற்சி சென்றுகொண்டிருந்தபோது வக்கீல் ஒருவர் "என்னய்யா உங்க தலைவர் திலகர் ஏதோ புதிய இயக்கம் தொடங்கியிருக்கிறானாமே" என்று கேட்டபொழுது திலகர் உனக்கு அவனா என்று பேச்சு முற்றிப்போய் கைகலப்பில் முடிந்திருக்கிறது.

இச்சம்பவத்தில் வக்கீலும் பாவம் தானே, அவருக்கு ஒரு தரப்பு இருக்குமல்லவா, அவர் திலகரை பற்றி அறிந்திராமல் இருந்திருக்கலாம் இவர் தானே பொறுமையாக நடந்து கொண்டிருக்கவேண்டும் என்று கூறும் ஏதொரு மனிதரிடமும் எனக்கு பேச ஒன்றுமில்லை. அக்கூட்டத்தினர் ஒருநாளும் கலைஞனாகவோ, ஏன் ரசிகனாகவோ கூட இருக்கமுடியாது. கலைஞன் என்பவன் எப்போதும் தழும்பிக்கொண்டிருக்கும் உணர்ச்சிக் குவியல்.  ஒரு மனிதனுக்கு உணவு இல்லையென்றால் ஒரு ரொட்டியை பிச்சையாகப்போடும் இந்த சமூகத்திற்கு எதிராக நின்று ஜகத்தினை அழித்திடுவோம் என்று கூறும் ஒரு கலைஞனின் மனநிலை இன்னும் நாம் புரிந்துகொள்ளவில்லை.   இன்னும் சொல்லப்போனால் அவ்வுணர்ச்சிகள் தான் மொழி, இசை, சிற்பம், ஓவியம் என்று ஏதோவொரு வடிவமாக சமூகத்திற்கு படைக்கப் படுகிறது. 

ராஜாவின் கதைக்கு வருவோம், கால்நூற்றற்றாண்டு காலம் ஒரு இனக்குழுவிற்கே இசை ரசனையை மேம்படுத்திய ஒருவன், ஆயிரம் படங்களுக்கு இசையமைத்த ஒருவன், பஞ்சமுகி என்ற புதியதொரு ராகத்தை கண்டடைந்த ஒருவன், சிறிது கர்வத்தோடு இருக்கத்தான் செய்வான். ஏனைய சிறு கூழாங்கற்களுக்கு மத்தியில் ஒரு குன்றாக, ஒற்றைப்பெரும் சகாப்தமாக எழுந்துநிற்கும் ஒருவன் கர்வத்தோடு தான் இருப்பான்.

இந்த சமூகம் வகுத்து வைத்துள்ள பண்பான, நல்ல குணமுள்ள, சாதுவான மனிதர்கள் யாவரும் தன சுற்றமும் நட்பும் என்கிற வட்டத்தை தாண்டி ஏதேனும் ஒரு கலாச்சார பண்பாட்டு பங்களிப்பை ஆற்றியிருக்கிறோமா என்றால் இல்லை.

இது கர்வம் என்பதைய் தாண்டி, நிமிர்வு. இன்னும் முன்னூறு ஆண்டுகள் வந்தாலும் என்னை விஞ்சும் ஒரு செயலை எவரும் செய்யப் போவதில்லை என்னும் தன்னுணர்வு. தன்னால் மட்டுமேயான ஒரு செயலை கண்டடைந்து, அதை செய்தும் முடித்திருக்கிறேன் என்றும் தன்னிறைவு. செயல் என்பதே ஒருவகையில் ego வை பெருக்கிக்கொள்வது தான்.

ராஜாவின் கர்வமானது தன் துறையில் முன்னோடிகள் என்னும் கலைஞனின் முன்பு பணிவாக மாறியிருப்பதை பார்க்கமுடியும். கர்நாடக இசையின் முன்னோடிகளில் ஒருவரான பால முரளி கிருஷ்ணா அவர்கள் ஒரு கச்சேரியில் பாடவந்தபோது அவர் காலில் விழுந்து வணங்கிய காட்சி இணையத்தில் இருக்கிறது. 

ஒரு முறை எழுத்தாளர் s ராமகிருஷ்ணன் ஒரு விழாவில் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது மம்முட்டி அவர்கள் அரங்கில் நுழையவே மக்கள் கூட்டத்தில் சலசலப்பு ஏற்பட, இந்த கூட்டம் பார்க்கும் கூட்டம் என்று தெரிந்திருந்தால் நான் வந்திருக்கமாட்டேன் என்று சொல்லி பேச்சை நிருத்தியிருக்கிறார். அந்த S ராமகிருஷ்ணன் தான் அசோகமித்ரனையும் மௌனியையும் அலைந்து அலைந்து சென்று சந்தித்திருக்கிறார்.

இந்த அசாதாரண மனிதர்களின் பண்பு என்பது அவர்களின் செயல் மூலமாக, சாதனைகளின் மூலமாக, இந்த உதித்து, உண்டு, உறங்கி, உய்த்து, மரிக்கும், இந்த மக்கள் திரளில் ஒருவனல்ல நான், ஒரு மகத்தானவன் என்னும் நிமிர்வு கொடுப்பது. கூட்டத்திலிருந்து ஒரு அடி உயர்ந்து நிற்கும் உயரம் கொடுப்பது. கம்பனில், பாரதியில், தொடங்கிய அந்த கர்வம் Virat kohli வரை நீள்கிறது. சச்சினுக்கு அடுத்தபடியாகஇந்தியாவிற்கு அதிக ஓட்டங்களை குவித்த ஒருவன், Dravid ஐ காட்டிலும் அதிக ஓட்டங்களை குவித்த ஒருவன்,  25000 ரன்களுக்கு மேல் குவித்த ஒருவன், கர்வத்தோடு தான் இருப்பான். 

அவர்களிடம் சாதாரண தன்மையை எதிர்பார்க்கும் இந்த சமூகமும் அதன் பாமர மனப்பான்மையின் மீதும் ஒரு துளி இரக்கமே எனக்கும் எஞ்சியிருக்கிறது.